Buiten is het koud en nat; binnen snort de kachel, wacht de tv en de pc, eindeloos vermaak. We hebben allemaal wel ‘iets’ met de natuur. Voor de een is dat lekker bbq-en, voor de ander vissen en de derde maakt graag foto’s of lange wandelingen. Maar vaak vinden we dat buiten zijn ook oncomfortabel, onaangenaam en saai. Je wordt nat, vies en moe.
De natuur betekent aanpassen. En juist dat kan de doorsnee homo urbanus niet meer. We zijn control freaks geworden. Maar er zit geen aan/uit knop op het weer. Dat vind ik nu zo leuk daaraan; dat je op je plek wordt gezet als mens.
Het is een grote sport voor mij geworden, om me te blijven verbazen over de wereld om me heen. “Nicht aergern, bloss wundern”, placht mijn overgrootmoeder te zeggen. En ik probeer dat als levensmotto aan te houden. Een open belangstelling als kompas die mij al op de vreemdste plaatsen en met de wonderlijkste mensen in contact bracht.
Verwonder je met mij mee. Over de natuurlijke processen die je om je heen kunt (leren) zien.